 Links: Portret van Prinses Marianne. (Bron:
Mariannaoranska.eu)
Na een langdurige ziekte stierf Johannes van Rossum op 10 april 1873 aan tuberculose.
De vraag was waar hij begraven moest worden. De kerkelijke autoriteiten verzetten
zich tegen zijn begrafenis in de kerk. Hij werd begraven op het openbare kerkhof
van Erbach in het zicht van Slot Reinhartshausen. Over zijn graf waakte vanaf het
begin een grote marmeren Christusfiguur, maar op de grafsteen staat zijn naam niet.
Blijkbaar werd Johann van Rossum anoniem begraven. (Bron: Hessische Biografie, Marburg)
Marianne overleefde hem nog tien jaar. Marianne was tijdens haar leven voortdurend
in contact geweest met Nederlandse, Italiaanse en Duitse kunstenaars die zij geregeld
uitnodigde. Zij was zeer vrijgevig en behulpzaam en had verscheidene karaktertrekken
van haar vader overgeërfd: zijn koppigheid, zijn zakelijke aanleg en zijn goedheid.
Zij placht te zeggen: Ich bin nicht gekommen um von den Menschen zu leben: die Menschen
sollen von mir leben". (Bron: Nationaal Biografisch Woordenboek)
Marianne hield zich strikt aan de verplichtingen, die haar bij de echtscheiding waren
opgelegd, waarbij zij zich verre moest houden van publieke ambten en vooral een openbaar
optreden als vertegenwoordigster van het Huis van Nassau moest vermijden.
Slechts één keer doorbrak ze dit gebod en werd daarvoor gestraft. Eind
1865 werd in Dillenburg een comité samengesteld, dat zich tot taak stelde
een monument en uiteindelijk een toren op te bouwen ter herdenking van een zoon van
de stad: Prins Willem van Oranje, de Nederlandse vrijheidsheld. Als plaats koos men
het slot van Nassau. Het Residenzschloß van Dillenburg was in de Zevenjarige
oorlog in 1760 door de Fransen verwoest. Het slot was grotendeels afgebroken. Alleen
de onderaardse gangen waren gespaard gebleven maar grotendeels gevuld met afval en
niet toegankelijk. Daarom wilde men de geschiedenis weer zichtbaar maken met een
toren.
De bouw liep vertraging op en in 1872 was de helft van de benodigde bouwkosten binnen.
Daarom vroeg het comité hulp aan Prinses Marianne, die spontaan het ontbrekende
bedrag van 18.000 gulden toezegde. Zij nam daarmee ongeveer tweederde van de bouwkosten
voor haar rekening en werd daardoor de feitelijke stichteres van de Willemstoren
in Dillenburg, tegenwoordig het symbool vn de stad. Bij het leggen van de eerste
steen op 29 juni 1872, stond Marianne als Prinses van de Nederlanden aan het hoofd
van de deelnemende eregasten en een oprichtingsoorkonde werd in het fundament gemetseld.
Marianne was toen 62 jaar. Even leek het erop dat er eindelijke gras over de ellendige
huwelijksgeschiedenis was gegroeid. Maar een jaar later, toen haar zoon Prins Albrecht
op 19 april 1873 in Berlijn trouwde met Maria van Saksen-Altenburg, weigerde het
Pruisische Hof haar deel te laten nemen aan dit familiefeest. Dit voorteken betekende
niets goeds voor de feestelijkheden in 1875 rond de officiële opening van de
Willemstoren. Bij het ceremonieel op 29 juni 1875 ontbrak Marianne, omdat zij zich
"niet goed voelde". Het Pruisische Hof had haar de deelname kort daarvoor
verboden. Haar zoon Prins Albrecht was wel aanwezig. Niet om zijn moeder te vertegenwoordigen,
maar de Duitse keizer Wilhelm I. Drie weken later werd Marianne op 20 juli officieel
uitgenodigd door de stedelijke overheid van de stad Dillenburg.
De stad gaf haar een overweldigende ontvangst. De inwoners van de stad haalden de
prinses triomfantelijk binnen, de straten waren versierd en de Willemstoren was in
Bengaals vuur gehuld. Fanfares speelden muziek, de zangvereniging 'Liederkranz' zong:
"In der Heimat is'ts so schön." Marianne verbleef later nog vaak in
haar geliefde Dillenburg. Bij de tienjarige herdenking van de opening van de Willemstoren
kreeg zij een zilveren kopie van de Willemstoren. Dat geschenk kreeg een ereplaats
in Slot Reinhartshausen. (Bron: Hessische Biografie, Marburg) |
