Links: Portret van Willem George Frederik (Frederik; 1774-99), prins van Oranje-Nassau. Jongste zoon van prins Willem V. Ten halven lijve, in profiel naar rechts. 1790-1800. Schilder: Henrik Ploetz. Rechts: miniatuur naar Henrik Ploetz. (Coll. Rijksmuseum, Amsterdam)
 
De Engelsen wilden Willem George Frederik een diplomatieke zending opdragen, maar daarvoor bedankte hij. Het afscheid viel zwaar, toen hij besloten had, zich op zijn post in Wenen te melden. Te zwaarder, omdat er nòg geen uitzicht was op een offiële verloving met prinses Mary. Alleen de belofte van haar onveranderde trouw mocht mij meedragen. Nog in een laatste gesprek met zijn moeder sprak hij over de prinses. Een paar gelukkige dagen bracht hij door bij Louise in Brunswijk, maar zijn oudste broer kreeg hij niet meer te zien.
In Wenen studeerde hij Italiaans en Pools, om beter de bont samengestelde oostenrijkse legers te kunnen commanderen. Maar het Hollands bleef de moedertaal van de familie. Het was niet alleen de taal, die in herinnering bleef. Toen de luitenant-maarschalk een inspectiereis naar Italië maakte, deed het landschap van de Povlakte hem denken aan Holland. En Padua vergeleek hij met Voorburg. Zelfs maakte hij in het kanalengebied om Venetië reizen met de trekschuit. (Bron tekst: Oranje in ballingschap, H. Algra. Uitgave: J.H. Kok N.V., Kampen, 1948)
 
Bronnen:
Willem George Frederik van Oranje-Nassau op Wikipedia
Willem George Frederik van Henrik Ploetz
Willem George Frederik (Anoniem)
Boek: Oranje in Ballingschap, H. Algra
Boek: Oranje in Ballingschap, Mr. L.A. Struik