|
|
|
Links: Portret van Willem George
Frederik (Frederik; 1774-99), prins van Oranje-Nassau. Jongste zoon van prins Willem
V. Ten halven lijve, in profiel naar rechts. 1790-1800. Schilder: Henrik Ploetz.
Rechts: miniatuur naar Henrik Ploetz. (Coll. Rijksmuseum, Amsterdam) |
|
De Engelsen wilden Willem George
Frederik een diplomatieke zending opdragen, maar daarvoor bedankte hij. Het afscheid
viel zwaar, toen hij besloten had, zich op zijn post in Wenen te melden. Te zwaarder,
omdat er nòg geen uitzicht was op een offiële verloving met prinses Mary.
Alleen de belofte van haar onveranderde trouw mocht mij meedragen. Nog in een laatste
gesprek met zijn moeder sprak hij over de prinses. Een paar gelukkige dagen bracht
hij door bij Louise in Brunswijk, maar zijn oudste broer kreeg hij niet meer te zien.
In Wenen studeerde hij Italiaans en Pools, om beter de bont samengestelde oostenrijkse
legers te kunnen commanderen. Maar het Hollands bleef de moedertaal van de familie.
Het was niet alleen de taal, die in herinnering bleef. Toen de luitenant-maarschalk
een inspectiereis naar Italië maakte, deed het landschap van de Povlakte hem
denken aan Holland. En Padua vergeleek hij met Voorburg. Zelfs maakte hij in het
kanalengebied om Venetië reizen met de trekschuit. (Bron tekst: Oranje in ballingschap,
H. Algra. Uitgave: J.H. Kok N.V., Kampen, 1948) |
|
|
Bronnen: |
Willem George Frederik van Oranje-Nassau
op Wikipedia |
Willem George
Frederik van Henrik Ploetz |
Willem George
Frederik (Anoniem) |
Boek:
Oranje in Ballingschap, H. Algra |
Boek:
Oranje in Ballingschap, Mr. L.A. Struik |
|
|
|